XVII

Czeeeeeeeeeeeeeeeeść!

Albo tak się nakułam przez ostatni miesiąc, albo mam taki talent do robienia ściąg, ale niespodziewanie zostały mi ostatnie 3 egzaminy i jestem wolna :D

Już tak mi się zatęskniło za pisaniem, że nie doczekałam do końca sesji i coś tam nabazgrałam.

Przepraszam Was kochane moje, że tyle czasu to zajęło, ale miałam naprawdę dużo zaliczeń, egzaminów itp, i tak leciałam z tym od początku stycznia...

Dobra, już skończyłam użalać się nad sobą.

Rozdział taki trochę o niczym, ale znowu potrzebuję chwili na rozkręcenie akcji, więc wybaczcie mi, ale obiecuję się postarać i napisać szybko kolejny rozdział ^^

A!

Bardzo dziękuję Wam za komentarze, podziękowałabym każdej osobno, ale jak już wstawiam rozdział to tym razem takie zbiorowe podziękowania i buziaki :*

A!2

Zapraszam Was na nowe opowiadanie: Little Jazzy Girl

powiedzcie co myślicie, jutro chyba wstawię tam kolejny rozdział tylko go poprawię ^^

___________________________________________________________________________

Ten cały plan zeswatania Lexi i Charliego bardzo pozytywnie wpłynął na mój nastrój. Jakoś tak chyba nawet zapomniałam, że chciałam tylko odwrócić jej uwagę ode mnie. Teraz po prostu cieszyłam się jak dziecko, że po tak długim czasie w końcu coś w ich relacji zaczyna się dziać. Ciągle nie mogę uwierzyć, że Charlie nie dostrzegał świecących się na jego widok oczu Lexi, faceci bywają czasami naprawdę niedomyślni... No nic... ale gdzieś wewnętrznie jestem z siebie dumna. I właśnie z tym poczuciem dumy i zadowolenia wstałam następnego dnia z łóżka. Zanim mama zdążyła najść mnie w moim pokoju, byłam już umyta i ubrana i właśnie kończyłam pakować torbę, gdy drzwi mojego pokoju uchyliły się, a w nich ukazała się zdziwiona kobieta. W gruncie rzeczy nie dziwię się, że wyglądała jakby zobaczyła ducha, bo ja naprawdę nie potrafię przed południem sama się budzić, chyba, że nastaje jakaś zupełnie wyjątkowa sytuacja. A dzisiaj właśnie tak było. Nie powiem, że w ogóle się tym wszystkim nie denerwowałam, bo byłoby to kłamstwem. Zależało mi, żeby wszystko poszło dobrze. W jakimś stopniu waży się szczęście mojej najlepszej przyjaciółki i kochanego braciszka, więc co poradzę? Stresuję się tym i może trochę to ze mnie zejdzie, jak już wyjdę z domu. Uśmiechając się w reakcji na zdziwiony, prawie zszokowany wyraz twarzy mamy, wyszłam z pokoju i mijając ją, gdy stanęła przed drzwiami bliźniaków, skierowałam się na schody i wesoło zbiegłam na dół. Wesoło. Właśnie. Porankami mi się to nie zdarza. Rano albo jestem zbyt zaspana, żeby cokolwiek mówić, albo zaczynam być złośliwa. Nie bywam wesoła. Pokręciłam ze zdziwieniem głową, gdy to sobie uświadomiłam i poszłam jeść śniadanie. Po jakimś czasie po kolei dołączyli do mnie zaspani chłopcy i niestety kuchnię wypełnił zapach kawy. Zmarszczyłam nos czując nieprzyjemny zapach i postanowiłam ulotnić się z tego pomieszczenia. Zanim jednak wyszłam szturchnęłam Charliego.

- Otwórz Lexi jak przyjdzie. Idę na górę. - Chłopak tylko pokiwał głową, mając pełne usta.

Powoli wmaszerowałam na piętro i stwierdzając, że jestem już spakowana i gotowa, rzuciłam się na łóżko. Już zdążyło zrobić mi się sennie, gdy usłyszałam stłumiony moimi przymkniętymi drzwiami dzwonek. Wstałam spokojnie i przysunęłam się do drzwi. Wcale nie chciałam podsłuchiwać, po prostu tak mnie jakoś korciło... zresztą, musiałam wiedzieć kiedy mogę zgramolić się z powrotem na dół. Przyłożyłam głowę do szczeliny między drzwiami a framugą i skupiłam się na dźwiękach dochodzących z dołu. Szczebiot to zarumieniona Lexi... Potem nadal zaspany męski głos – Charlie.... Mam nadzieję, że nie zapomniał naszej wczorajszej rozmowy... Swoją drogą to spanie do późna to musi być jakaś cecha genetycznie uwarunkowana... Wszyscy jak jeden mąż mamy problemy ze wstawaniem... poza mamą oczywiście... ona jest rannym ptaszkiem... to pewnie po ojcu tak nam zostało... Mniejsza z tym... Nie do końca byłam w stanie rozróżnić poszczególne słowa, wiedziałam tylko kiedy które z nich mówiło... Ważne, że rozmawiali... Stałam parę minut wsłuchując się w ich wymianę zdań i nie za bardzo wiedziałam co robić... miałyśmy co prawda jeszcze chwilę czasu w zapasie, ale jak się zapomną to się spóźnimy. Ale nie chciałam też przerywać im... może Charlie nie przeszedł jeszcze do sedna sprawy? Zarzuciłam już torbę na ramię i rozważałam wszystkie „za” i „przeciw”...

- Ivory! Skończ się tak grzebać! Lexi przyszła! - Usłyszałam teraz wyraźnie głos brata. No dobra, to skończyło moje wahania. Otworzyłam drzwi i odkrzyknęłam:

- No już idę, przecież. Nie musisz wrzeszczeć... - Powiedziałam marudnym tonem.

Zeszłam na dół i zobaczyłam tam uśmiechniętą blondynkę i Charliego opartego o ścianę niedaleko niej.

- A ty co? Zasnęłaś tam? - Uśmiechnął się chłopak.

- Prawie. Było mi tak dobrze, a potem ty zacząłeś wrzeszczeć. - Mruknęłam zakładając buty. Nałożyłam jeszcze bluzę, bo na dworze zrobiło się tak jakoś wietrznie i odwróciłam się do Lex.

- Chodźmy. Już wystarczy mi tych waszych maślanych oczek. - Złapałam dziewczynę za ramiona i odwróciłam nakierowując na drzwi wyjściowe.

- Do zobaczenia Charlie. - Rozległ się głos mojej przyjaciółki, która obróciła głowę w stronę mojego brata i uśmiechnęła się delikatnie.

***

- Czemu się tak... szczerzysz? - Zapytałam lekko zarumienioną dziewczynę, która zaczerwieniła się jeszcze mocniej na moje pytanie.

- Wiesz... bo jak się pakowałaś... rozmawiałam z Charliem... no i on...

- ...taaaaak? - Przyglądałam się z zaciekawieniem plączącej się w słowach przyjaciółce.

- Zaprosiłmnienaspacer! - Lexi wypowiedziała te słowa tak szybko, że na moment zatrzymałam się i spojrzałam wielkimi oczami na blondynkę.

- Co zrobił? Lex... proszę cię... dwa wdechy i powiedz to jeszcze raz... - Dziewczyna spojrzała na mnie co najmniej jakbym właśnie powiedziała, że zabiłam jej ulubione zwierzątko, ale westchnęła i zaczęła znowu iść przed siebie, a ja podążyłam za nią.

- No... bo jak rozmawialiśmy... to Charlie zapytał czy nie chciałabym czasem wybrać się z nim na przykład na spacer... - Uśmiechnęła się do mnie promiennym uśmiechem. Zaśmiałam się cicho, kręcąc głową. Nie miałam pojęcia, że będzie to aż tak przeżywać...

- Cieszę się Lex... Już ci mówiłam i powtórzę: bylibyście śliczną parą. Masz z mojej strony pełne poparcie. - Mruknęłam uśmiechając się do niej szczerze.

Doszłyśmy spokojnie pod dom Skye i razem z nią akurat pięć minut przed dzwonkiem dotarłyśmy do klasy, gdzie miała odbyć się nasza pierwsza lekcja. Pierwsze czterdzieści pięć minut minęło spokojnie, tym bardziej, że pani Foley, z którą mieliśmy angielski, spóźniła się ponad dziesięć minut z powodu choroby jej dziecka, a potem wyszła jeszcze po coś, zadając nam do przeczytania fragment tekstu z podręcznika. Druga lekcja też przeszła bez większych zakłóceń. Na trzeciej lekcji, którą była biologia, mniej więcej w połowie, w klasie rozległo się pukanie, a potem do środka weszły dwie dziewczyny, które grzecznie zapytały pani, czy mogą coś ogłosić.

- Pewnie nie wiecie, bo jesteście pierwszą klasą, ale co roku szkoła organizuje na początku semestru wycieczkę dla chętnych. Wynajmowany jest dość duży ośrodek na trzy dni. Teren jest otoczony lasem, są tam jakieś skałki do wspinania, górki do chodzenia, no i ośrodek zapewnia też kilka sal ze sprzętem sportowym. Wszystkie informacje dotyczące wycieczki są na tablicy koło gabinetu pani dyrektor. Pomyślcie nad tym i jutro albo pojutrze ktoś będzie chodził ze wstępną listą chętnych. Możecie się wtedy wpisać, albo można przyjść do pokoju samorządu uczniowskiego, który jest obok pokoju nauczycielskiego. Tam też będzie lista.... Aha... musicie się zdecydować do końca tygodnia, bo dyrekcja musi wiedzieć ile miejsc trzeba zarezerwować... Macie jakieś pytania?
- A kiedy to dokładnie będzie?
- Za dwa tygodnie. W tym zbieramy chętnych, a w następnym załatwiamy wszystkie formalności. To będzie środa, czwartek i piątek.
- A jaka jest cena?
- Yyyyy... właściwie to nie wiem... To znaczy generalnie część kosztów pokrywa szkoła... No i, z tego co pamiętam, to chyba jeszcze zależy od tego ilu ludzi się zgłosi... Zobaczcie na plakatach przy gabinecie pani dyrektor, a my jak będziemy chodzić z listą jeszcze potwierdzimy koszty. Coś jeszcze? - Dziewczyna rozejrzała się po sali, ale odpowiedziała jej cisza. - To chyba tyle... Dziękujemy. Do widzenia. - Dziewczyny uśmiechnęły się lekko do nauczycielki, przeprosiły za przerwanie i wyszły.

- Iv... błagam... pojedźmy tam... - Jęknęła mi do ucha Lexi. Spojrzałam na nią ze zdziwieniem, bo blondynka nigdy nie była zwolenniczką wf-u, a najwyraźniej wycieczka była nastawiona na ruch.
- Lex... ale jesteś pewna?
- Iv... proszę cię... ja mogę nawet przez te trzy dni udawać, że ćwiczę, tylko żeby mieć trochę spokoju od mamy i Nath.
- Nie dogadały się? - Nie powiem, żebym się nie zdziwiła... Myślałam, że sytuacja związana z ciążą Nathalie się powoli uspokaja...
- Nawet nie masz pojęcia... Ostatnio zadzwonił ojciec dziecka i chciał przyjechać, ale Nath się nie zgodziła i teraz żrą się jeszcze bardziej, bo nie chce powiedzieć dlaczego nie chce nawet się spotkać z tym chłopakiem. I teraz próbują wciągnąć w to jeszcze mnie. „Lexi, powiedz matce, żeby się uspokoiła!” „Lexi, wytłumacz swojej siostrze, że ojciec jest potrzebny dziecku!” i tak w kółko... Lexi to, Lexi tamto... Zwariuję w tym domu. Błagam cię, pojedźmy tam. Trzy błogie dni bez kłótni...
- No dobra, to pogadamy jeszcze ze Skye, co? - Szepnęłam, a dziewczyna skinęła głową i wróciłyśmy do słuchania nauczycielki.

***

- Skye? Nie chciałabyś pojechać na wycieczkę szkolną? - Lexi zagadnęła szatynkę gdy tylko opuściłyśmy klasę.
- Eeee... a wy chcecie jechać? - Skye popatrzyła na nas niepewnie, gdy obie z Lexi pokiwałyśmy głowami. - Bo wiecie... te ośrodki są zwykle jakieś takie obleśne... wspólne łazienki... no i jakoś tak... nie wiem... - Skye zaczyna marudzić... to nie wróży dobrze naszej propozycji. - W dodatku to wypada akurat na promocje w centrum handlowym... i wiecie... jak mam wybór pomiędzy siedzeniem w głuszy a chodzeniem po galerii... rozumiecie... wiem, wiem... mam kiepskie wymówki, ale naprawdę słyszałam kilka okropnych historii o takich ośrodkach...
- Zrób to dla nas... ja muszę odpocząć od mamy i braci, a Lexi od mamy i siostry... pomęczmy się w głuszy razem, co? - Spytałam przymilnie.
- Ja... zastanowię się, ok? - To zwiastowało początek poddawania się dziewczyny. Skye, co by nie było, jednak trwała z nami i mimo wszystko nie opuściłaby nas w potrzebie. Miałam nadzieję, że jednak się zgodzi i będziemy we trzy obmyślać jak wymigać się od aktywności fizycznej. Trzy dni, to akurat idealna ilość czasu, żeby każdego dnia jedna z nas czuła się źle, tak, żeby dwie pozostałe się nią opiekowały. Jedna za wszystkie, wszystkie za jedną...

_______________________________________________________________________

tak, wiem... ten brak bezczelnego Harry'ego też mnie boli :P