IX

Przepraszam, że tyle to trwało, ale miałam parę rzeczy do pozdawania i zeszło mi parę nocy na naukę.

Od razu mówię, że to jest taki "wstęp" do kolejnych wydarzeń, a coś więcej postaram się dodać niedługo :)

______________________________________________________________

Przetarłam powoli oczy słysząc budzik. Nie... Nie... Nie...

- Ivory, skarbie. Czas wstawać. - Mama, jak zwykle pełna energii wmaszerowała raźnym krokiem do mojego pokoju. W przyszłości będę bezrobotna i nie będę musiała wstawać... Jęknęłam, wiedząc co się zaraz stanie. Nakryłam głowę kołdrą, gdy usłyszałam kroki przemierzające mój pokój. Usłyszałam szelest odsłanianych zasłon i wiedziałam, że mój pokój został zalany przez światło dzienne. Parę sekund później ktoś okrutny zaczął zdzierać ze mnie moje nakrycie. 

 - Mamoooo... Założę się, że Max i Blake nadal śpią.... czemu zawsze do mnie przychodzisz najpierw? Co ja ci takiego zrobiłam? - jęczałam, ale moja rodzicielka przyzwyczaiła się już chyba do mojego procesu wstawania, który w głównej mierze polegał na moim jęczeniu i marudzeniu. 

 - No już Ivory, wstań i ubierz się ładnie. - Naburmuszona podniosłam się do pozycji siedzącej. Jak ja bym chciała odzyskać moją kołdrę... Dlaczego nie mogę się zamknąć w pokoju? - Może ubierzesz tę kremową sukienkę? Tak ładnie w niej wyglądałaś. - Jeszcze słowo matko, a ubiorę się jak dziwka i zobaczymy jak ci się to spodoba. - Na pewno spodobasz się w niej jakiemuś chłopakowi, mogę upiąć ci włosy jak chcesz... - powiedziała z nadzieją. Wystarczy! Nie dość, że co rano tak mnie budzi, a ja to muszę znosić, to jeszcze chce ze mnie zrobić laleczkę. Ja wiem, że ona by chciała, żebym miała chłopaka, ale chyba nie przedyskutowała tego z moimi ochroniarzami, którzy by nie chcieli, żeby jakikolwiek przedstawiciel płci przeciwnej wrażał choć minimalne zainteresowanie moją osobą. Taki drobny konflikt interesów... Będę musiała ją kiedyś uświadomić. Ale jak na razie... wyglądnęłam przez okno, żeby stwierdzić, że pogoda wciąż nie chce się popsuć. Podniosłam się ciężko z łóżka, minęłam z grobową miną mamę i podeszłam do szafy. Otworzyłam ją i zaczęłam grzebać w celu znalezienia jakiś ubrań. Nie, wcale nie szukałam kremowej sukienki, w której się komuś mogłabym spodobać. Wyciągnęłam zwitek ubrań i poczłapałam do łazienki. Umyłam się i ubrałam w krótkie, a nawet bardzo krótkie i obcisłe postrzępione spodenki jeansowe i czarny bezrękawnik z The Clash, który podwinęłam i zawiązałam lekko z boku supeł, tak, żeby odsłaniał trochę skóry pomiędzy koszulką a spodenkami. Natapirowałam lekko włosy i zrobiłam fryzurę w stylu „artystyczny nieład”, inaczej mówiąc „właśnie wyszłam z łóżka i zamierzam zaraz tam wrócić”. Spojrzałam na zegarek i stwierdziłam, że mam jeszcze chwilę czasu, więc dla dopełnienia efektu namalowałam kocie kreski, wytuszowałam mocno rzęsy i musnęłam usta krwistą szminką. Z bojowym nastawieniem i zadowolonym uśmiechem na ustach opuściłam łazienkę. Cóż, nie mam ciuchów „na dziwkę” więc to musi wystarczyć. Będę tak robić za każdym razem, jak będzie ingerować w mój ubiór! Stanęłam przed lustrem i przyjrzałam się końcowemu efektowi. Przygryzłam lekko dolną wargę i przymrużyłam oczy. Tak! Dziewczyna, która patrzyła na mnie z drugiej strony lustra, była dokładnie tym, co chciałam osiągnąć. Jest tylko jeden problem... Jak mnie tak zobaczą, to nie pozwolą mi wyjść z domu. Ani mama, ani moi bracia. Ale jak mnie tak nie zobaczą, to nie będę miała z tego żadnej satysfakcji... Spojrzałam znowu na zegarek... za dziesięć minut przyjdzie Lex... Założyłam wojskowe, czarne, skórzane buty ponad kostkę. Poprzyglądałam się sobie jeszcze ze wszystkich stron i gdy nadszedł czas przyjścia mojej przyjaciółki, wyjrzałam przez drzwi, czy nikogo nie ma na korytarzu i wyszłam z pokoju biorąc torbę. Zeszłam na dół i usłyszałam odgłosy rozmowy dobiegające z kuchni. Tak! Wzięłam głęboki wdech i bardzo szybko wymyśliłam pod jakim pretekstem mogę wejść do kuchni. Pewnym siebie krokiem wkroczyłam do pomieszczenia, gdzie siedziała moja mama i trójka braci. Rozmawiali o czymś, ale jak tylko mnie zobaczyli zamilkli. 

 - Wychodzę. - powiedziałam i zwinęłam jabłko z miski stojącej na blacie niedaleko wejścia. 

 - Ivory! Nie możesz tak wyjść... wyglądasz jak... jak dziewczyna do towarzystwa! - wiedziałam, że nie powie „jak dziwka”, ale to właśnie miała na myśli. Uśmiechnęłam się do niej i już miałam coś powiedzieć, ale zobaczyłam jak Max wstaje i zaczyna iść w moją stronę. 

 - Nigdzie tak nie pójdziesz, mała. 

 - Bo co? 

 - Bo w szkole jest za dużo... - zamilkł. 

 - Kogo? - uśmiechnęłam się, wycofując się jednocześnie. 

 - Kurwa, Ivory. Wszyscy faceci będą chcieli się do ciebie dobrać. - powiedział już ciszej, jak wyszliśmy na korytarz. W tym momencie zadzwonił dzwonek, więc rzuciłam się do drzwi, zanim Max zdążył mnie złapać. 

 - Przecież i tak nikomu nie pozwolicie się zbliżyć... - mruknęłam chwytając za klamkę.

 - Mała, wracaj... - powiedział ostrzegawczym tonem.

 - Pa Max. - zawołałam jeszcze, prawie zwalając z nóg Lexi, która stała przed drzwiami. Wypadłam z domu, wpadając na zdezorientowaną dziewczynę, zatrzasnęłam drzwi i złapałam blondynkę za rękę, ciągnąc ją szybko przed siebie. 

 - Iv... wow... co się stało? - zapytała, nie do końca wiedząc, od czego ma zacząć. 

 - Mama, bracia... ja nie chcę się z nimi kłócić, ale w jakiś sposób muszę określić moją niezależność... 

 - Aha... no dobra... to co konkretnie się stało? 

 - Wiesz jak ja nie cierpię wstawać? - Lexi pokiwała głową. - No właśnie... wiesz jaki mam wtedy nastrój? - znowu skinięcie. - Mama przyszła mnie budzić i znowu zaczęła trajkotać, żebym się jakoś ładnie ubrała... no i tak mnie coś podkusiło... ubrałabym się bardziej jak dziwka, żeby jej raz, a porządnie pokazać, ale nie mam odpowiednich ubrań. - zaśmiałam się pod nosem. 

 - A co na to twoi bracia? 

 - A widzisz, to też jest zabawne... Bo mama mówi, żebym się ładnie ubrała, bo chciałaby żebym sobie jakiegoś uroczego chłopaka znalazła, za to oni, robią wszystko, żeby żaden się nie zbliżył. Ironia, nie uważasz? - obie zaczęłyśmy się śmiać, aż doszłyśmy pod dom Skye. Dziewczyna zaraz jak jak tylko zadzwoniłyśmy, pokazała się w drzwiach, krzycząc „Pa, mamo!” i znieruchomiała patrząc na mnie. 

 - Ivory? To.. ty? - zapatrzyła się, skanując wzrokiem każdy szczegół mojego dzisiejszego wyjątkowo nietypowego wizerunku. 

 - Chodź Skye.... wyjaśnię ci po drodze. - powiedziałam ze śmiechem.

Po drodze znowu opowiedziałam zdarzenia dzisiejszego poranka i koniec końców, gdy docierałyśmy do muru otaczającego szkołę, szatynka wyraziła pełne zrozumienie i poparcie dla moich działań.

  - Twoja mama i bracia musieli przeżyć atak serca. - zaśmiała się Skye, gdy już skończyłam. - ... bo wiesz... teraz jakby z daleka krzyczysz: „Weź mnie!” do wyobraźni każdego mijanego chłopaka. 

 - No i proszę, tyle wkurzonych osób za jednym razem. - uśmiechnęłam się triumfalnie.

- No i na pewno spodobasz się temu chłopakowi z wczoraj. - mruknęła Skye i puściła mi oko. 

 - Co? - On jest zdecydowanie ostatnim chłopakiem, któremu chciałabym się spodobać 

 - Patrz. Stoi tam i się na ciebie gapi. Powiedziałabym nawet, że się ślini, ale musiałybyśmy podejść bliżej. - kiwnęła głową w stronę parkingu, gdzie stało moje lokate nieszczęście i bezczelnie się gapiło. W końcu jakby się ocknął i wyszczerzył, gdy zobaczył, że się na niego patrzę. 

 - Hej, kocie, wyglądasz dziś cholernie seksownie! - wrzasnął, a wzrok ludzi zebranych na parkingu i w okolicy skupił się... na mnie. Ja wcale nie chcę być w centrum uwagi. Głupi! Normalnie bym sobie poszła, ale on się tak bezczelnie wyszczerzał w naszą stronę... 

 - A ty jak zwykle wyglądasz jakbyś miał cholerę! - krzyknęłam w jego stronę i pomaszerowałam w stronę wejścia do szkoły.

___________________________________________________________

 dajcie znać jak się podoba ^^